احمد جان

یادت باشد …

من اینجا کنار همین رویاهای زودگذر …

به انتظار آمدن تو …

خط های سفید جاده را می شمارم …

این روزهــــــــــــــا …

حس می کنم جایی را تنگ کرده ام !

جایـــــی در قلــــــــب تــــو برای آمدن دیـــــــگری …

میتــــوانم فــراموشــت کنـــم …

فــقط با خــود سـخت می جنـــگم …

کـه دیـگر بـه یــاد نیــارمـت !

چشــــم هایـم را می بنــدم …

گــوش هایــم را می گیــرم …

زبـانـــم را گـاز می گیـــرم …

وقتی حـریف افکــارم نمی شـــوم …

چه درد ناک است فهمیـــدن …

قصه ی من و تو …

قصه ی آسمان و زمین اســـــت …

هیچ وقـــــت به هم نمـــی رسیم …

مگر قیامــــتی به پا شود …

هیچ گـاه فکــر نمی کـردم فاصـله بینمــان آنقــدر زیـاد شـود کـه …

تـو بی خـــیـال زنـدگی کنــی …

و مــن با خیــالـت ،

بـی خیــال زندگــی شــوم !!!

حــرفت که می شــود …

بـا خنــده می گــویم :

یـادش بخــیر ، فرامـوشــش کـردم …

امــا نمــی داننــد هنــوز هــم …

کســی اشتبــاه تمــاس می گیــرد سست میشـوم که نکنـد تـو باشـی !

کمـــی بــرمـن بتـــاب …

روزهــــای ســردیســـت …

و دوســـت داشـــتنت دارد در مــن یــخ میــزند !

این روزها اصلا حواست به من نیست …

دیگر خبری از من نمی گیری …

اما با این حال درکت می کنم ،

با “او” بودن تمام وقتت را گرفته است !