احمد جان

در پیش چشــم همـه …

برای مـن دسـت نیـافتنـی بـودی …

حـرفـی نیسـت …

امـا بی انصـاف …

لااقـل در پیـش چشـم مـن …

بـرای همـه دم دستـی نبـاش …

حـرف تــازه ای نـدارم …

فقـط ….

خـزان در راه اسـت …

کلاه بگـذار ســر خـاطــراتی که یـخ زده اند ،

شـاید یـادت بیـافتد …

جیب هـایت را …

وقتـی دست هـایم مهمـانشـان بـودنـد …

هـمـه بـدی هایـــم را هــم کـه صــافــ کـنـم …

بــه ” دل خــود ” مــدیـون میمــانم …

بــرای تمـام …

“دلــم میخواســـت” های …

بی جواب مــانـده اش !!

ورق ورق کن …

“خـاطـــرات” خاک گـرفتـه را …

شـاید غبـارش …

“احسـاسـت” را به سـرفه بیـندازد …

به جـــای ساعت …

نــوار سیـــاهی …

به مچ دســـتم  بستـــم …

زمــان بــرای مــن مـتوقف شــد …

و …

مـن پیمــان خـود رابـا هـرچـه زمـان اسـت …

و …

هـرچـه مـربـوط بـه آن اسـت …

شکستـــم …

میگوینــد: بــاران کــه میزنــد …

بــوی ” خــاک “ بلنــد می شــود …

امــا …

اینجــا بــاران کــه میزنــد …

بــوی ” خاطــره ” بلنــد میشــود …!

تـــو دور میــشوی …

مــن در همیــن دور می مــانم …

پشیمـــان که شـــدی …

بــرنگــرد !

لاشـــه ی یـک دل که دیــدن نــدارد …