احمد جان

چه دلم دلگیر است …

و چه دلم دلتنگ است …

و نگاهم خـوش یک خـاطـره است …

خوش آن سوی نگاهی که به من امید داد ..

کــاش مـی بـودی …

دل من جای تو را می بیند…

اشک هایم جاریست،

که چه جایت خالیست …

پر از تــــــوام …

به تهیدستی ام نگاه نکن …

مگو هیچ نداری …

ببین….

“تـــــو را دارم”

امشب تمام گذشته ام را ورق زدم …

پر از لحظه های سیاه ، لحظه های داغ و پرالتهاب بی قراری ،

دلتنگی افسرده ، خاموشی ، سکوت ، اشک ، سوختن …. چیزی نیافتم .

نفرین به بودن وقتی با درد همراه است…

کاش باران بگیرد …

کاش باران بگیرد و شیشه بخار کند …

و من همه ی دلتنگیهایم را رویش “ها” کنم …

و با گوشه ی آستینم همه را یکباره پاک کنم …

و خلاص …

روزی میــرسد …

بـــی هیــــچ خَبـــَـــری …

بــآ کولـــــه بــــآر تَنهـــآییـَم …

دَر جـــآده هــآی بـی انتهــــآی ایـن دنیــآی عَجیـــــب …

رآه خــــوآهم افتـــــآد …

مَـــن کـــه غَریبـــــم …

چـــه فَــــرقی دآرد کجـــــآی ایـــن دنیــــــآ بـآشــــم …

همــه جــــآی جهــــآن تنهـــــآیی بــــآ مَـــن است…

 
تقصیر از من است …

آن زمان که گفتی …

قول بده همیشه کنارم بمانی …

یادم رفت بپرسم …

کنار خودت یا خاطره هایت؟؟؟!!…

معجزه‌ها با باد رفته‌اند …

و چشمانی که چشم مرا گرفت …

همیشه در حاشیه‌ی آینه جا ماند …

و پشت پنجره چقدر نیامد …

آنکه قرار بود …

نم کشیده ام بر دیوار اتاق…

بس که لحظه های دور بودنت را ،

قطره هایی از باران دلتنگی باریده ام روی آن به یادگار …

خیالت راحــتـــــ . . .

شکسـ ــــته ها نفرین هم بکـ ــنند ،

گیرا نیسـ ــت …!

نـــفرین ،

ته ِ دل می خـ ــواهد

دلِ شکسـ ــته هـ ـــم که دیگر

ســــر و ته ندارد . . .